Vrog veurjoar

Een nieje lente liekt het wel,
al gangs in januari;
met Gore zien film dreigt er een rel:
verschrik ie of bewaar ie
die onrust veur as’t niet meer nut
en heel de Schepping steet veur schut.

Een meizoentjen bleujt in de barm,
gewekt deur winterzunne;
die is van ’t joar zo veurjoar-warm,
dat muggen al mot können
goan dansen in de middagtied
en merels oefent ’t minnelied.

Toch is dat niet het niej geluud,
verhoapt deur Herman Gorter,
want ok de mezen sjirpt het uut
en in de schoapstal wordt er
een mek’rend lam in ’t stro ’evlijd.
Nee, ’t is een nieje waakzaamheid
die somber doemdenken verleidt:
de tied wordt wel steeds korter!