De hele gèle vlekken an de duust’re lucht:
alarm an armenstaken veur de oavergave;
geschonden reuzen krakend as een zucht.
noa ramp zonder verlies lèvende have.
“De Hombroake”, as doelwit van de warvelwind,
hef van zien rietpruik hele plukken motten loaten,
maar ’t in heur schauw schulend kleine kind
zie ‘’j doar onttakeld stoan vanof de stroate.
De lucht d’r boaven is noe een groot gat:
Hartelaarwacht ontworteld in geplette weie
en met’enommen in de lucht een stuk van ’t pad
met ofgerukte takken op de Beuk’laarkeien.
De freule leidt de barging van het olde holt;
de landlu, nog beduusd deur disse dolle krachten,
hebt ’t in ’t harfstig zunneken toch kold,
maar bint geen mensen um maar rustig òf te wachten:
de metselaar besteld, al kost’e meschien gold.
Gevelde Gasthuuseik maakt ze wat minder pachter.
Het Hartelaar is het bos dat je recht voor je ziet.
De windhoos trok in 1998 over deze regio.
Het was vroeger mogelijk om vanaf hier naar het Hartelaar toe te lopen. Tinus deed dat graag, gezien de vele gedichten die hij er over schreef. Helaas is de onbewaakte overweg onlangs weggehaald.
Volg de weg naar nummer 4.