Willem van t Slyck

De proem’boom vol in bleu’j vlak bi de achterdeure
dient noe nog um het droeve niejs veur ons wat op te fleuren.
Wim wees nog op royale oogst die wi weer konn’n verwachten,
bi grepe woar ze varse mest bi bèzenstruken brachten.
Speenkruud, meizoentjen siert het gres,
De hondebloem’ mos’n onder ’t mes.

Darpskarke – zanggroep ging een keer het liedboek instuderen,
um met de gemeente “Rehoboth” samen wat niejs te leren.
Het te verkopen Bussink-huus kon Wim en mien bekoren:
“Ruumte van God” veur’n landgoedjen begon veur ons te gloren.
Veldname “Slyck”past lege plekk’
(as ieder het correct uutsprek)

Willem de landheer, die elk joar de moestuin activeerde
met breujbakraam’ ons al vrog op kroppen sloat trakteerde.
De goldrenetten vielen trouw rond ganzen, geit en kippen.
An ’t onderhold van ’t monument kon een beroeps niet tippen.
Hobby-diaken was Wim nog.
De Cantorij-pot ok, hee was d’r toch.

De joaren in het butenland zollen ’t geleuf verrumen,
zodat ze zich in Twello ’t liefst maar Protestanten nuumden.
De Darpskarke warkt samen met vriezinnigen, gereformeerden;
Molukkers, Roomsen en Islam ons soms ok nog wat leerden.
As socialist in Voorst actief,
was links-contact hum èven lief.

Darpsjonge Wim wol elke dag ok urenlang noar buten.
Tuinieren, zwemm’, wielersport verstarkten dan zien kuten.
’t Elfstedenkruus noast Koningsstrik moch’e met ere dragen.
As kööperbloazer kon’e soms de buurte wat uutdagen.

Wim was heel veerdig met de taal;
in “Teugje Niejs” verslag, verhaal;
memo nog of ‘k mien dead-line haal…
Gedicht veur hum, denk ik, dit moal,
meschien blif nog disse moraal:
bleujd’n as een proemenboom, totaal.